Dorosłe maminsynki

Tematy Ostatnie wpisyWpisy Ostatnie tematy Obserwuj

Temat przeniesiony do archwium.

kategoria: Włochy / forum: Życie, praca, nauka

gaio

13 kwi 2008

Mają 30, 40 lat i wciąż mieszkają z rodzicami
Młodzi Włosi twierdzą, że nie stać ich na samodzielność. Część z nich wybiera życie na cudzy koszt z wygody, inni faktycznie nie mają środków, by przetrwać w dorosłym świecie.
REKLAMA Czytaj dalej

W Neapolu nazwa "via Manzoni" wzbudza porozumiewawcze uśmieszki. Ma nawet swoje przezwisko: "Il parco dell'amore" (park miłości). Po obu stronach tej długiej, ciągnącej się wzdłuż wybrzeża ulicy dniem i nocą parkują pośród sosen niezliczone samochody. Ich okna zasłonięte są gazetami. Uliczni sprzedawcy proponują za kilkadziesiąt centów stare pisma zapominalskim, którzy nie zaopatrzyli się w ten szczegół niezbędny dla zyskania intymności. Bowiem na via Manzoni zatrzymują się kochankowie, którzy nie mają innego lokum. Zwłaszcza biedniejsi spośród bamboccioni, dorosłych dzieci, które skończywszy trzydzieści, czterdzieści lub więcej lat wciąż mieszkają u rodziców. Bamboccioni, określani także jako "wieczne dzieci" lub "kidults". (...)

Fot. Getty Images/FPM

We Włoszech, podobnie jak w Hiszpanii, synowie i córki łączy silna więź z rodzicami. Do tego na Półwyspie Apenińskim daje się we znaki brak gospodarczej koniunktury. Z tych dwóch powodów "zapóźnione" dzieci stały się społecznym fenomenem. – Są istną plagą! – śmieje się Rossella Palomba, demografka z Instituto di Ricerche sulla Popolazione e le Politiche Sociali (Instytutu Badania Ludności i Polityki Społecznej).

Narastająca niechęć wobec rosnących szeregów"wiecznych dzieci" jest obecna w debacie publicznej. W październiku 2007 roku minister gospodarki Tommaso Padoa-Schioppa odważył się wystąpić z oficjalną krytyką zjawiska. Stało się to w związku z projektem ulgi podatkowej dla młodych ludzi wynajmujących mieszkanie, stworzonym z myślą o trzydziestolatkach, którzy "mieszkają u rodziców, nie wchodzą w związki małżeńskie i uciekają przed samodzielnością". – Wystawmy bamboccioni za drzwi! – zaapelował minister stojąc przed parlamentem.

Mamma mia! To zdanie wywołało prawdziwą burzę. Owszem, Włosi od zawsze kpili ze swoich mammoni (maminsynków), produktu społeczeństwa zdominowanego przez autorytet "mamusi". Wcieleniem maminsynka jest aktor komiczny Alberto Sordi, który w "Wałkoniach" Federico Felliniego wygłasza słynną kwestię: "Mamo, nie płacz, nigdy cię nie opuszczę!".

Ale żeby nagle jakiś minister traktował naszych bamboccioni z góry, mówił o nich z pogardą! Temat pojawił się w telewizji i na pierwszych stronach gazet. Jedni potępiają niedojrzałych dorosłych, inni przeciwnie, bronią ich, oskarżając rodziców lub państwo w stanie kryzysu, w którym młodzi nie mają możliwości się usamodzielnić. Fabrizio Sinopoli, trzydziestotrzylatek mieszkający z konieczności u rodziców, dał wyraz swojej wściekłości w blogu. Reklamy podłapały ten modny temat: mury Rzymu pokryły się gigantycznymi plakatami, na których trzydziestolatek leży nonszalancko rozwalony na kanapie Confalone.

Państwo Demarco z przejęciem omawiają sprawę. W nowoczesnym mieszkaniu z balkonem i niezwykłym widokiem na zatokę mieszkają w trójkę: Marco – ojciec, Ornella – matka i Daniele – ich dwudziestodziewięcioletni syn. Rodzina należy do wyższej klasy średniej. Marco jest szefem regionalnego dziennika "Corriere del Mezzogiorno", Ornella pracuje w uniwersyteckiej administracji. W sumie zarabiają ponad 10 tysięcy euro miesięcznie. A Daniele się nie wyprowadza. Woli "zaakceptować fakt, że mieszka u rodziców, zamiast korzystać z ich pieniędzy na wynajęcie kawalerki – to dopiero byłoby niedojrzałe" – mówi. Dostaje stypendium na studiach filozoficznych (800 euro miesięcznie), kończy doktorat, przygotowuje dyplom na dziennikarstwie, zbiera dyplomy w nadziei na atrakcyjną propozycję zatrudnienia. Która się nie pojawia. – Prawie wszyscy moi przyjaciele zostali z rodzicami – wyjaśnia spokojnie. – Nie da się inaczej, czekamy na dobrą pracę.

Tymczasem Marco i Ornella niepokoją się. Ich młodość przypadła na rewoltę 1968 roku. Dziś, jak większość rodziców "kidults", obwiniają siebie. – Byliśmy ofiarami autorytaryzmu "w starym stylu", jaki prezentowali nasi rodzice – analizuje sytuację Ornella. – Dziś jesteśmy ofiarami autorytaryzmu naszych dzieci, które za wiele od nas oczekują. – W latach 70. – wtrąca się Marco – bamboccione byłby postrzegany jako burżuj, tchórz, ktoś bez buntowniczej żyłki. Dzisiejsze "wieczne dzieci" nie mają ani lewicowych, ani prawicowych poglądów. Bunt przeciwko rodzinie skończył się. Dlaczego mieliby odchodzić, skoro w domu wszystko mają podetknięte pod nos? Zakupy zrobione, mieszkanie posprzątane. Mają też dziewczynę i kieszonkowe na przyjemności. Daniele, czekając na swoją kolej, trochę się niecierpliwi. – Próbuję uświadomić ojcu, że on jako osiemnastolatek miał już pracę. Ja, żebym mógł pracować, muszę mieć 30 lat i wykształcenie – broni się. Na co Marco odpowiada: – Przywykłeś w swoim środowisku mieć wysokie wymagania, jeśli chodzi o standard życia. Nie przychodzi ci do głowy, że mógłbyś żyć mniej wygodnie. Im dłużej studiujesz, tym mniej chętnie chwytasz się dorywczych prac. We współczesnym, globalnym świecie ochrona, jaką daje tradycyjna rodzina, staje się garbem. Daniele w odpowiedzi wzdycha emfatycznie.

Marisa i Angelo mają inne problemy. Ona ma 42 lata, on, jak mówi nagle zażenowany, "ponad 35". Ona jest nauczycielką, on kręci filmy, które nie bardzo chcą się sprzedawać. Choć są parą od sześciu lat, nie mają środków, by żyć razem, więc mieszkają osobno, każde ze swoimi rodzicami-emerytami. Ojciec Angelo był robotnikiem w fabryce tekstyliów, ojciec Marisy pracował w szpitalu, matki nie były aktywne zawodowo.

Marisa i Angelo dobrze znają via Manzoni z samochodami, których szyby zasłonięto gazetą. Tam, gdzie mieszkają, na przedmieściach Pompei, jest podobna ulica. – Z trudem można tam wjechać, tak jest wciąż zapchana – mówi ze smutkiem Marisa. Marzy, by poślubić Angelo i wyprowadzić się z rodzinnego domu. Ale Angelo nie zarabia dość, by sobie poradzić, a ona, ze swoim 1 100 euro miesięcznie, też ledwo wiąże koniec z końcem. – Dla moich rodziców to nie do pomyślenia, żeby Angelo nocował u nas, u niego też się nie da – opowiada. Czasem wyjeżdżają gdzieś na weekend.

Bamboccioni są wszędzie. W każdym środowisku. W miastach i na wsiach. Tak samo na biednym południu kraju, jak i w bogatych prowincjach północnych. Demografkę Rossellę Palombę zaskoczyły statystyki pokazujące, że w 1987 roku 46,8 proc. Włochów w wieku od 20 do 34 lat mieszkało z rodzicami, w 1995 było ich już 52,3 proc., a dziś stanowią 69,7 proc. – To niebywały wzrost – zauważa. W 1999 roku zrobiła badania obejmujące tysiąc rodziców i 4,5 tysiąca dzieci w wieku od 24 do 34 roku życia. Na tej podstawie stworzyła raport.

Jakie pierwsze nasuwa się wytłumaczenie ekonomiczne. Według Istituto Nazionale di Statistica dwie trzecie spośród mieszkających u rodziców pracujących osób przed trzydziestką zarabia poniżej tysiąca euro miesięcznie. Bamboccioni to głównie ofiary włoskiego kryzysu gospodarczego, niepewnej sytuacji na rynku zatrudnienia i wysokich cen wynajmu mieszkań. Rodzina, bardziej niż kiedykolwiek, stanowi dziś społeczne zabezpieczenie.

Jednak pewnym novum jest pojawienie się tego zjawiska w środowiskach dobrze sytuowanych. Zdaniem Rosselli Palomby wzrost liczby "wiecznych dzieci" niewiele ma wspólnego ze złą sytuacją gospodarczą. Spośród 4,5 tysiąca przebadanych przez nią osób mieszkających u rodziców 80 proc. ma stałe zatrudnienie i niezłe wynagrodzenie. Jednak oni sami uważają swoje dochody za niewystarczające. – Ich wymagania związane są z poziomem życia rodziców – zauważa. – Przeraża ich myśl o obniżeniu standardów.

Do tego dochodzi włoska tradycja: – W naszym kraju jedynym dobrym powodem, by opuścić dom rodziców, jest małżeństwo – mówi Plomba. – Tymczasem średni wiek wejścia w związek małżeński zdecydowanie się przesunął: pod koniec lat 90. było to 28 lat, dziś już 30. To błędne koło: im dłużej zostajesz u mamusi, tym później się żenisz.

Renata Giordano z Neapolu też gnuśnieje w mieszkaniu pełnym śladów minionej świetności wielkiej burżuazji, pośród pożółkłych ścian ozdobionych starymi płótnami. Ma 36 lat, mieszka ze starą matką poruszającą się na wózku inwalidzkim. Jeszcze za życia ojca była bambocciona, wieczną studentką żyjącą na koszt bogatych rodziców.

System uniwersytecki nie sprzyja usamodzielnianiu się młodych ludzi. Studia nie kończą się w określonym terminie, dyplom uzyskuje się po zdaniu trzydziestu egzaminów. Nie ma ani ograniczeń czasowych, ani limitu wieku. Renata, by dostać dyplom z biologii molekularnej, musi zdać jeszcze dwa egzaminy.

Cztery lata temu poczuła, że ma dość mieszkania z rodzicami. Zaczęła dużo pracować, zdawała egzaminy. Ale było już za późno. Niepełnosprawna matka używa wszystkich znanych emocjonalnych sztuczek, by zatrzymać ją przy sobie. Renata nie wie, jak zarobić 3 tysiące euro, sumę pozwalającą żyć "mniej więcej tak, jak przywykłam" i wynająć pięćdziesięciometrowe mieszkanie (koszt 800 euro). – Czuję się jak więźniarka – mówi fałszywie lekkim tonem. – Moim więzieniem jest ta przeklęta włoska mentalność. Zwłaszcza tutaj, na południu. Rodzice robią wszystko, byś została w domu. Nie wiadomo, jak to się dzieje, ale nagle okazuje się, że masz 36 lat i wciąż mieszkasz u mamy.
Marion Van Renterghem LE MONDE

Reklama

przed chwilą

gaio

13 kwi 2008

Oto jeden z komentarzy intrnautow do powyzszego wpisu/bynajmniej nie moj,wklejam bo mnie rozsmieszyl do lez,internauta udaje 'mlodego 30 letniego italiano'/..... " Do tzw. dojrzałych trzydziestolatków - przeczytajcie to!!!
Mam Play Station 2, Play Station 3 i Xbox360. Pykam sobie w sumie w całą kolekcję, jakieś około 300 gierek na konsole. Do roboty za 1200 nie pójdę, bo poniża mnie harówka za taką kwotę miesięcznie, skoro mogę kupić za to cztery gry. Tak się opłaca w tym kraju inteligencję. Więc sobie pykam w te gierki, a Jarecka co jakiś czas wyskakuje z jakiejś kasy. Alkoholu nie piję, czyli bez bezsensownych wydatków. Na razie mi tak dobrze. Garażowymi i portierami niech zostają po studiach ci, którzy genetycznie mają naturę ciecia. Pykam w Uncharted i PES 2008. Ligę hiszpańską przeszłem chyba 30 razy Realem, a włoską Milanem dwadzieścia razy. Zaliczyłem MGS (wszystkie edycje) i Shadow of the Colosuss. Teraz czekam na Fallout 3 - to będzie hicior! Jak mi się zachce pracować, to najwyżej na swoim, bo na cwaniaczka z tak zwaną firma zapierniczał nie będę. Laski na razie nie mam, bo baby są wymagające i nudne, jak flaki z olejem. Nie mają nic do zaoferowania, a chcą, żeby cały czas wokół nich skakać. Więc wolę sobie pykać w gierki. No gram na gitarze w sumie bardzo dużo. Sprzęcicho mam tez super, bo kosztuje tyle co dwa nowe samochody. W ogóle jestem dziecię-kwiat i nic mi się nie chce. Nie ma, jak u mamy. I powiedzcie mi, dziecioroby, karierowicze, centusie, że jestem darmozjad. Żal mi was, ponieważ płodzicie dzieci za młodu, a potem do pięćdziesiątki zasuwacie na te gady i nic z tego życia nie macie. I kto tu jest naprawdę łajzą?"

gaio

18 kwi 2008

Siedzi dwóch Wlochow w barze, rozmawiają i piją kawe, w pewnej chwili jeden pyta :
- Powiedz mi Antonio, czy ty to robisz z żoną czasami w tą drugą dziurkę ?
- Coś ty, żeby w ciążę zaszła ?!

inf;

18 kwi 2008

gaio a to czytałaś:
http://www.lastampa.it/Torino/cmsSezioni/cronaca/200804articoli/6548girata.asp

SettediNove

18 sty 2010

fragmenty......18-latkowie muszą wyprowadzić się z domu.....Minister chce ustawowo usamodzielnić młodzież......Włosi rekordowo długo pozostają na garnuszku rodziców: aż 70 procent
ludzi do 39. roku życia mieszka z rodzicami....Wielkie bobasy są ofiarami systemu i porządku społecznego, za które uderzyć się w piersi powinni ich rodzice......Jego propozycja jest reakcją na niedawne orzeczenie włoskiego sądu, który nakazał wypłatę alimentów przez ojca studiującej... 32-letniej kobiecie heheheheeh calosc tutaj: http://www.sfora.pl/18-latkowie-musza-wyprowadzic-sie-z-domu-a16129

Reklama

przed chwilą

linn_linn

18 sty 2010

Nas Polakow nie powinno to dziwic: mielismy taka sytuacje przez dziesiatki lat.

SettediNove

18 sty 2010

wczoraj przze przypadek wdepnelamw sieci na list jednego ojca, ktory sie zali ze jego dorosla ,24 letnia corka wyszla za maz ,ma 2 dzieci a on dalej musi na placic alimenty/sa potracene przez zaklad pracy z pensji/..bo ona co wrzesien zapisuje sie do jakiejs wieczorowej szkoly i dostrcza do jego kadr zaswiadczenie ze nadal uczy...rece mi opadly nad niedomaganiem systemu niedoinformowaniem sie osob w znajomosci prawa..po prostu nie rozumiem jak tak mozna zyc nie wiedzac ,ze sasytuacje,zachowania,mozliwosci z ktorych mozna wyjsc na prosta..a nie tylko i cwaniactwo i obluda z hipokryzmem wlacznie..

SettediNove

01 maj 2010

Chcą eksmitować bezrobotne dzieci...Włosi mówią: "Basta!".....Z rodzicami do 39. roku życia mieszka obecnie aż 70 proc. Włochów! Takie bliskie związki muszą wywoływać napięcia i konflikty. Rodzice, często już starsi ludzie
, coraz częściej mówią jednak: "Basta!".....trzy przypadki spraw, w których domagają się eksmisji swoich "pociech" w wieku 30+: dwóch mężczyzn w wieku 32 i 35 lat oraz 40-latki. Powołują się na zapisy Kodeksu Cywilnego, które przewidują wydanie nakazu eksmisji członkowi rodziny, który dopuszcza się przemocy i nadużyć Dotychczas artykuł ten chronił głównie małe dzieci przed agresją rodziców, teraz sytuacja się odwraca.... calosc:http://www.hotmoney.pl/artykul/kryzys-chca-eksmitowac-bezrobotne-dzieci-13250..czyli jak juz szukac wloskiego faceta do zycia to takiego po 40?..co juz sie wyprowadzil od mamusi i mysli ze powinien miec teraz swoja kobiete do prania, gotowania, prasowania,zakupow i seksu..i co by jeszcze pracowala i miesieczna pensje do domu przyniosla ..bo on wzial z mamusia mieszkanie na kredyt w banku i trzeba ten kredyt splacic:D Mozliwe zebranie wspolnego kredytu wbaku wloska matka pus wloski syn to zabezpieczenie wlasnosci tego mieszkani tylko dla syna ..przed 'obca krwia'jaka bedzie przyszla, ewentualna kandydatka na zone..oraz zacheta doroslego syna do usamodzielnienia sie i wyprowadzenia z domu rodzicow......http://www.wloski.ang.pl/zmiana_poziomu_zycia_po_przeprowadzce_38595.html vide:

ksalus

02 maj 2010

Wina jest po stronie rodzicow..a przede wszystkim po stronie wloskich mam. To one na sile trzymaja tych syneczkow w domu. Nie bardzo chce mi sie wierzyc w to wyrzucanie z domu..To tylko wyjatki od reguly..

luci11

02 maj 2010

to synkowie i coreczki trzymaja sie domciu,znam wielu co pracuja i swoja kase wydaja na swoje przyjemnosci

Reklama

przed chwilą

ksalus

03 maj 2010

Luci, jasne, ze sie trzymaja domku, ale to rodzice powinni ich wyrzucic z domu, albo po prostu wymagac dolaczenia sie do wydatkow na dom, sprzatania , gotowania itp. A nie najpierw podstawiaja wszystko pod nos, a potem lamentuja, ze coreczka lub synek nie chca sie usamodzielnic! a po co?

SettediNove

03 maj 2010

wiadomo zerodzice kiedys sie zestarzeja i zaczna odczuwac dolegliowscizwiazane zwiekiem..kryzys w Itali sie ponadto poglebia,starsi ludzie tez to odczuwaja na swoich emeryturach..prze wejscie eu wartosc emerytury po przemianowaniu jej z lirow na eu stracila ponad 30 proc wartosci..starsi rodzice widza konsupcyjny/nieodpowiadajcyim/ styl zycia swoich 40 letnich dzieci..ale sami ukrwecili bicz na wlasna skore..takim mozna rzecz bez stresowym wychowaniem bez wymagan wobec dzieci.Rodzice sapozostawiani wdomu sami na caly dzien..byc moze ich dorosle dzieci nie poswiecaja im czasu na rozmowy chocby o ich zdrowotnych dolegliwosciach,co jak wiadomo jest ulubionym tematem strszych osob..jak i film z Dr .House..wowczas strade sa puste,starsi ludzie ogladaja i marza by miec takiego lekarza co by ich z bolii dolegliowsci szybko wyleczyl..zart:D.Ogolem zmierzam do tego, ze dorosle dzieci przychodza tylko spac do dmomu, zostawiajac z rana ubrania do prania starszej pani matce.Rano do pracy, a po pracy si fa godere la vita al massimo i wraca do rodzicow przespac sie....

kategoria: Włochy / forum: Życie, praca, nauka

Temat przeniesiony do archwium.

Tematy Ostatnie wpisy Ostatnie tematy Obserwuj

« Włochy: kradzież ołówka surowo karana

Kultura i obyczaje

io voto vuoto »

Pomoc językowa - tłumaczenia