JESZCZE NASYCAM SIĘ POWIETRZEM
Oddechy przenajświętsze karmią serce przez nos
Później, późnym popołudniem
Gdy cienie będą dłuższe i smutniejsze niż są
Później, przeczuwam to podskórnie
Wszystko nagle utnie się, przemieli na proch
Jeszcze pocieszam się, że jestem
Rozkoszne czując dreszcze od nadmiaru i żądz.
ANCORA MI COLMO D'ARIA
I santi respiri alimentano il cuore con il naso
Dopo, il tardo pomeriggio
Quando l'ombre sono più lunghe e più triste che sembrano
Dopo, lo sento sotto la pelle
Tutto all'improvviso si rompe e diventa la polvere,
Ancora mi consolo, che ci sono
Sentendo piacevole sensazione di brividi dall'eccesso e dalla lussuria.