"Stwardnienie rozsiane polega na tworzeniu się w obrębie mózgu i rdzenia rozsianych ognisk patologicznych, które uszkadzają czynności komórek i włókien nerwowych. Przyczyna zmian chorobowych nie jest znana, prawdopodobnie w grę wchodzą różne czynniki, w tym również zakażenie wirusowe i reakacja autoagresyjna a także czynniki genetyczne. Stwardnienie rozsiane
rozpoczyna się najczęściej pomiędzy 20 a 40 rokiem życia i przebiega z okresami nasilania się objawów chorobowych i ich częściowego ustępowania, prowadząc stopniowo do coraz cięższego inwalidztwa. Choroba ta jest szczególnie rozpowszechniona w krajach europejskich i w USA.
Do podstawowych objawów choroby należą: zapalenie pozagałkowe nerwu wzrokowego, oczopląs, podwójne widzenie, niezborność ruchów (ataksja) i kurczowy niedowład kończyn, łącznie z zaburzeniami czynności pęcherza moczowego oraz chwiejność emocjonalna i nużliwość psychiczna, zaburzenia mowy, oddawania stolca przeważnie o charakterze zaparć, osłabienie rąk.
Postępowanie leczniczo-rehabilitacyjne ma na celu utrzymanie jak najdłużej sprawności ruchowej chorych, przeciwdziałanie postępowi choroby oraz depresji i załamaniu psychicznemu. W zależności od tego czy u chorego dominuje niedowład spastyczny, czy ataksja, zostają ukierunkowane zabiegi lecznicze. W niedowładach ruchowych i spastyczności mięśni postępuje się podobnie jak w niedowładzie połowicznym, po udarze mózgu i porażeniu kończyn dolnych, w uszkodzeniu rdzenia. W zaburzeniach równowagi i niezborności ruchowej stosuje się ćwiczenia jak w zaburzeniach czynności móżdżku. Ogólną zasadą leczenia usprawniającego jest utrzymanie pełnego zakresu ruchu poprzez zwalczanie spastyczności i zapobieganie przykurczom mięsni
oraz odleżynom. Chorzy powinni unikać wszelkiego rodzaju infekcji organizmu (jak np. grypa), upałów i przegrzewania ciała, gorących kąpieli i oziębienia, przeciwdziałać zmęczeniu fizycznemu i wyczerpaniu psychicznemu. Każdy chory na stwardnienie rozsiane powinien posiąść umiejętność życia z tą chorobą, tj. pomniejszać dolegliwości związane z objawami choroby poprzez odpowiednio ułożony program codziennych zajęć domowych i zawodowych oraz przez przestrzeganie zaleceń lekarskich, zwłaszcza dotyczących leczenia farmakologicznego. Z pożywienia należy wyłączyć tłuszcze zwierzęce i tłuste mięso, ograniczyć słodycze, białe pieczywo, ziemniaki, zwiększyć natomiast spożycie jarzyn, mleka, olejów jadalnych i serów.
Ważne czynniki pomagające w walce z chorobą to, stała opieka placówek rehabilitacyjnych, właściwe wyposażenie ortopedyczne, właściwie zaadaptowane mieszkanie, w miarę możliwości jeśli stan zdrowia na to pozwala to praca odpowiednia do stanu psychifizycznego chorego.
Często niedocenianym czynnikiem pomagającym w walce z tą chorobą jest właściwe nastawienie psychiczne. W momencie kiedy pozwolimy chorobie nad nami zapanować "psychicznie" jesteśmy już praktycznie przegrani i skazani na dalszy postęp choroby a co za tym idzie pogorszenie naszego zdrowia. Nie powinnismy czuć się gorszymi od innych, bo tacy nie jesteśmy. Nasza pogoda ducha nie tylko ułatwi nam życie z chorobą ale pokaże innym, że można żyć z tą chorobą i mimo wszystko cieszyć się z życia. Istotne jest aby nasz tryb życia był uregulowany i w miarę możliwości pozbawiony stresów a przy tym jak najbardziej aktywny. Ważym czynnikiem jest sen, chory powinien dbać o to aby sypiać regularnie i odpowiednio długo. "