Każde państwo UE ma inne przepisy dotyczące zasiłków i świadczeń dla bezrobotnych.
• Austria – aby mieć prawo do zasiłku, trzeba przepracować co najmniej 52 tygodnie w ciągu ostatnich 24 miesięcy,
• Belgia – minimum 312 dni w ciągu ostatnich 18 miesięcy, podstawa wyliczenia zasiłku, to przeciętne dzienne zarobki z okresu zatrudnienia. Wysokość świadczenia zależy od liczby osób na utrzymaniu. Jeśli bezrobotny ma rodzinę, w pierwszym roku pobierania zasiłku dostaje 60 proc. podstawy wymiaru zasiłku, w drugim roku ta kwota spada do 42 proc. podstawy wymiaru. Bezrobotny samotny dostaje 55 proc. podstawy, po trzech miesiącach – 35 proc.,
• Dania – minimalny okres zatrudnienia i ubezpieczenia – 52 tygodnie przed utratą pracy,
• Finlandia – przynajmniej 43 tygodnie zatrudnienia w ciągu ostatnich 28 miesięcy,
• Francja – przynajmniej 182 dni zatrudnienia w ciągu ostatnich 22 miesięcy, wysokość zasiłku – 75 proc. wynagrodzenia, od którego były płacone składki na ubezpieczenie społeczne, lecz nie więcej niż czterokrotność minimalnej płacy (ok. 9 tys. euro),
• Grecja – minimum 125 dni pracy w ciągu ostatnich 14 miesięcy,/Grecy nie wysilaja sie zbytnio:D
• Hiszpania – minimum 360 dni w ciągu 6 lat przed utratą pracy,
• Holandia – 26 tygodni zatrudnienia w ciągu ostatnich 4 lat, wysokość zasiłku zależy od osiąganego wcześniej dochodu,
• Irlandia – minimum 39 tygodni zatrudnienia,
• Islandia – 10 tygodni zatrudnienia w ciągu ostatnich 12 miesięcy,
• Niemcy – 12 miesięcy w ciągu ostatnich 3 lat, podstawą wyliczenia są dochody z 52 tygodni ostatniego zatrudnienia,
• Portugalia – 540 dni przed utratą pracy,
• Szwecja – 6 miesięcy przed utratą pracy,
• Wielka Brytania – nie ma wymaganego okresu zatrudnienia i ubezpieczenia. Wysokość zasiłku zależy od sytuacji materialnej bezrobotnego (przeciętna wysokość zasiłku – 700 funtów),
• Włochy – wymagane 2 lata pracy.